2018 Blagnacbericht auf Plattdeutsch

Wenn een Chor een Reis mokt…
„Freude, schöner Götterfunken, … alle Menschen werden Brüder…“
Dat Leed „Ode an die Freude“ süngen wi tohoop mit unsen befründten Chor to ́n Schluss von uns Konzert in Blagnac.
All wörrn ganz hin un weg von de scheune Stimmung! Een ganze Week hett uns Chor sik in Blagnac opholen, 
un wi hebbt veele feine Indrück mit no Huus nohmen. Een wunnerscheune Reis 

wenn dat Flegen nich ween wörr. Over egentlich schuld hebbt de Computers hat. Negenmol klook, over nix kriegt se so 
recht op de Reeg.Von Hamborg ut schull uns Reis no Toulouse losgohn, üm dor in uns Buxthüer Partnerstadt Blagnac 
een Konzert to geven un Land un Lüüd rund üm Toulouse kennentolihren. Mit 35 Lüüd un 40 Kuffer stünn uns Chor vör den Schalter von uns Floogsellschop, üm de Tickets aftoholen. „Den Floog gifft dat gornich“ , kregen wi batzto hüren. 

„Wat?“ Wi wörrn schockiert. Woans kunn dat angohn? De Floog wörr all vör Weken instellt worrn, over de Computer von de Floogsellschop harr dat nich an dat Reisebüro wiedergeven. Dorüm harr uns ok keen Minsch bescheed seggt.         Dat kregen wi over eerst veel loter spitz.
De Fru achtern Tresen wull verseuken, anner Flöög för uns to finnen, denn allerdings ümmer mit Twüschenlannen.
Wi geven uns Utwiesen bi ehr af un se füng an. To Anfang güng ́t ok goot, för rund 
300 Euro fünn se Flöög, mol över Amsterdam, mol över Paris oder München, over dat wörr jo egol, Hauptsook, wi keumen hin. Over denn: So ́n Computer is zwar dösig, over reken kann he: Gau harr he markt, dat so veel Lüüd no Toulouse wullen, un dorüm sett he den Pries so no un no ümmer heuger. 
As he denn bi 1000 Euro för een Person anlangt wörr, hett de gode Fru allens wedder löscht un reup nu 
endlich ehren Computerkönig an, de schiens de Eenzige is, de den Computer Bescheed seggen kann. 
Dornoduer zwars noch een ganze Tiet, over wi kregen all uns Tickets, ohn Oppries un Extrokosten. Loos keumen wi allerdings eerst den annern Dag. Also nochmol wedder mit de S-Bohn no Huus un den annern Morgen Klock veer wedder los. Na egol, denn annern Morgen klapp allens 
allerbest, an ́n freuhen Nomiddag wörrn ok de letzten goot in uns Hotel in Blagnac ankomen.
 

 Undenn harrn wi jo de feine Week toh oop mit uns Frünnen ut Blagnac.Denn keum de Trüchweg! Wi schullen wedder in verscheden Gruppen flegen, de een över Paris, een över München, een över Brüssel un de, wo ik ok tohüür, wi fleugen över Amsterdam. Uns Grupp müss toeerst los. Denn sünd wi toeerst to Huus

dachen wi! Een Stünn loter as plont fleugen wi in Toulouse af, over dat wörr keen Problem, wi harrn noog Tiet för ́t Ümstiegen. In Amsterdam güngen wi fuurts an unsen Boarding

Schalter, üm uns Tickets för den tweten Floog af to holen. Een von uns Lüüd sammel uns Utwiesen in, legg se de Fru op den Tresen un de füng ok glieks dormit an, uns „Daten“ in den Computer intogeven. Over de meuk nich wat he schull!
He verlang noch 80 Euro för ́t Gepäck von jeden von uns. Wi harrn over allens betohlt. De Fru kunn gegen den Computer nix moken, sä se, dorüm reup se ehren Computerkönig an. De neuhm over nich af. Se teuv, wi teuven. To ́n Schluss leutse den Fleger ohne uns losflegen! Tja un nu? Se harr Fierovend, sä se, een scheunen Ovend noch unweg wörr se. Wo wörrn uns Kuffers? Wibleven ganz dicht tohoop, dormit wi uns nich verlieren dän inde langen Gäng un bi develen Lüüd un güngen op de Seuk. Irgendwann wörr de Gang to End un dor stünn een lütt Huus. Un in dat lütt Huus seet een ole Fru achter een Tresen. Ehr Gesicht wörr ganz greun un blau von den Monitor, in den se rinkeek. Dree von uns güngen, üm mit ehr to verhanneln. Asse wedder keumen strohlen seöver ́tganze Gesicht. De Fru harr no jümehr Frogen flink op de Tasten von den Computer drückt un seggt: „Hebbt keen Bang,goht nojoon Lüüd trüch un wenn ji jo denn ümdreiht, löppt een Förderband an mit all joon Kuffers op.“ Un genau so passeer dat denn ok. Nuharrn wi uns Kuffers, over een Fleger no Hamborg geev ́t an den Ovend nich mihr. „Lot uns denFlex

Bus nehmen, de föhrt in goot een Stünn los un is morgen fröh Klock fief in Hamborg“, schleug Jan vör. Wi meuken uns fuurts op den Weg. Ünnerwegens bestell Maike mit ehr Smartphone för uns de Bus

Fohrkorten, un as wi bi de Busstation ankeumen, wörr de Bus ok al dor. De Busfohrer wull uns over nich rinloten. Eerst wenn sien Smartphone all uns Nomens to lesen kreeg, denn dröff he uns mitnehmen, sä he. Wi müssen teuven. Jüst as he ohne uns losfohren wull, kreeg he endlich greun Licht von sien Taschencomputer un wi kunnen rin un uns Reis kunn losgohn. Een Dag loter as plont, doch man rechtiedig to ́n Fröhstück wörr ik endlich to Huus. Mien Fru harr Rundstück holt, un wi he bbt fei n in ́n Goorn fröhstückt.

Un wiet un breet wörr keen Computer, de een seggt wat ́n moken schall.

Eenfach herrlich!


Bericht von Hans-Joachim Dammann